Czy zdarzyło Ci się, że krakers siedział w twoich ustach bez żucia i zauważyłeś słodki smak narastający na języku? Ten smak jest wynikiem enzymu próbującego rozbić krakers. Enzymy działają w całym przewodzie pokarmowym, aby zhydrolizować długie łańcuchy węglowodanów i przekształcić je w mniejsze łańcuchy. Ostatecznym celem trawienia węglowodanów jest rozbicie ich struktury na mniejsze cząsteczki, które twoje ciało może wchłonąć.
Trawienie i wchłanianie
Celem trawienia i wchłaniania cukrów i skrobi jest ciągłe ich rozkładanie na coraz mniejsze cząsteczki, które twoje ciało może wchłonąć i wykorzystać. Większe cząsteczki skrobi lub złożone węglowodany wymagają intensywnego rozkładu. Proste węglowodany lub cukry wymagają albo jednego procesu rozpadu, albo żadnego.
Breaking Down
Trawienie węglowodanów rozpoczyna się w jamie ustnej za pomocą substancji zwanej „amylazą ślinową”, enzymem, który rozkłada skrobię na mniejsze cząsteczki glukozy zwane „dekstrynami”. Dekstryny są czasem stosowane jako środek zagęszczający w żywności. Mniejsze łańcuchy skrobi lub dekstryny ulegają dalszemu rozkładowi na polisacharydy, a następnie maltozę.
Trawienie główne
Chociaż trawienie węglowodanów rozpoczyna się w jamie ustnej, większość faktycznej pracy odbywa się w jelicie cienkim. Dzięki pracy trzech różnych enzymów węglowodany rozkładają się z polisacharydów na krótsze łańcuchy glukozy i disacharydy. Enzymy w zewnętrznej błonie komórki jelitowej dokonują ostatecznego demontażu węglowodanów. Enzymy te to maltaza, która rozkłada maltozę na glukozę; sukraza, która rozkłada sacharozę na glukozę i fruktozę; i laktazy, która rozkłada laktozę na glukozę i galaktozę.
Błonnik
Włókna pozostają w żołądku i opóźniają opróżnianie żołądka, promując uczucie sytości lub sytości. W jelicie grubym, kilka godzin po zakończeniu jedzenia, większość cukrów i skrobi została strawiona. Błonnik jest jedyną częścią węglowodanów, która pozostaje w przewodzie pokarmowym. Przyciąga wodę, która zmiękcza stolec do przejścia bez wysiłku.
