Specyfikacje „D” i „L” w nazwach D-glukozy i L-glukozy są stosowane do rozróżnienia między dwoma różnymi kształtami cząsteczki glukozy. D-glukoza i L-glukoza są enancjomerami, co oznacza, że ich struktury molekularne są wzajemnie odbiciami lustrzanymi. Różnicę strukturalną między tymi dwiema cząsteczkami najlepiej opisuje model projekcji Fishera, który jest jednym ze sposobów rysowania cząsteczek organicznych.
Chemia D-glukozy
W cząsteczce glukozy grupa atomowa tlenu i wodoru jest związana z atomem węgla. Na drugim końcu cząsteczki glukozy znajduje się podwójnie związany atom tlenu. Patrząc na model D-glukozy Fishera z podwójnie związanym atomem tlenu skierowanym w dół, grupa tlenu i wodoru na górze atomu wskazuje w prawo. Model Fishera jest najlepszą opcją do opisania różnicy między D-glukozą i L-glukozą, ponieważ pokazuje różnicę strukturalną w najbardziej wyraźny sposób w porównaniu z innymi modelami rysowania strukturalnego.
Chemia L-glukozy
D-glukoza i L-glukoza składają się z tych samych atomów. Jedyną różnicę między dwiema strukturami pokazano w modelu Fishera. W przeciwieństwie do D-glukozy, grupa tlenu i wodoru w L-glukozie wskazuje w lewo w modelu Fishera. Gdyby te dwie cząsteczki były naprzeciw siebie, wyglądałyby jak odbicie od siebie. Chociaż specyfikacje D i L są powszechnie stosowane do opisywania różnych struktur cukrów i aminokwasów, nie zawsze jest to najkorzystniejszy deskryptor konfiguracyjny, ponieważ koncentruje się na konfiguracji tylko jednego atomu węgla w strukturze, gdy może być ich wiele.
