Rtęć kontra metylortęć
Należy dokonać istotnego rozróżnienia między rtęcią i metylortęć. Rtęć występuje naturalnie w środowisku. Według US Geological Survey wulkany i złoża geologiczne mogą zawierać naturalnie występującą rtęć. Źródła pochodzenia ludzkiego obejmują emisje z przemysłu. Te emisje do powietrza ostatecznie spadają na powierzchnię ziemi, zanieczyszczenia gleby i wody powierzchniowe. Gdy rtęć przedostaje się do zasobów wodnych, takich jak zbiorniki wodne, w których żyje dziki łosoś, bakterie inicjują reakcję chemiczną, która przekształca rtęć w jej toksyczną formę, metylortęć. Jest to forma rtęci u dzikiego łososia, która budzi obawy zdrowotne.
Zagrożenia i korzyści zdrowotne
Dziki łosoś jest doskonałym źródłem kwasów tłuszczowych omega-3. Według Journal of American Medical Association kwasy tłuszczowe omega-3 mogą obniżać ciśnienie krwi i zmniejszać ryzyko rozwoju chorób serca. Należy jednak monitorować spożycie dzikiego łososia, jeśli jesteś w ciąży lub karmisz piersią. Metylortęć znajdowana w dzikim łososiu może gromadzić się w tkankach organizmu. Może mieć negatywny wpływ na rozwijający się mózg i układ nerwowy dziecka.
Hodowlane vs. Dziki Łosoś
Kiedy kupujesz łososia lub jesz poza domem, ważne jest, aby znać źródło ryby. Badanie z 2004 r. W czasopiśmie Science wykazało, że łosoś hodowlany miał znacznie wyższy poziom zanieczyszczeń niż ich dzikie odpowiedniki. Badanie posunęło się tak daleko, że sugeruje, że zagrożenia dla zdrowia mogą przeważyć korzyści zdrowotne wynikające z jedzenia łososia.
Lokalizacja geograficzna
Położenie geograficzne odgrywa kluczową rolę w zawartości rtęci w łososiu, zarówno dzikim, jak i hodowanym na fermie. Badanie z 2004 r. Wykazało, że europejski łosoś hodowany w gospodarstwach rolnych zawiera większe ilości rtęci. Jeśli chodzi o dzikiego łososia, amerykańska Agencja Ochrony Środowiska (EPA) uznaje podobne odmiany na swojej stronie internetowej Fish Advisories, która zawiera informacje o potencjalnych zagrożeniach związanych z konsumpcją dzikiego łososia z niektórych obszarów. Mogą istnieć różnice ze względu na koncentrację przemysłu, a także czynniki geologiczne.
Wytyczne dotyczące spożycia łososia
EPA i Food and Drug Administration (FDA) uznają łososia za rybę o niskiej zawartości rtęci. Jednak obecne zalecenia to spożywanie nie więcej niż 12 uncji ryb o niskiej zawartości rtęci na tydzień. Nie ma rozróżnienia na ryby dzikie i hodowane w gospodarstwach. Badanie z 2008 r. Opublikowane w Environmental Toxicology and Chemistry potwierdziło skuteczność grupowania dzikiego i hodowlanego łososia. Badanie wykazało znikome różnice w zawartości rtęci między dwoma źródłami łososia w Kolumbii Brytyjskiej, znajdując łososia jako bezpieczne źródło kwasów tłuszczowych omega-3. Najwyraźniej najlepszym sposobem na bezpieczne jedzenie dzikiego łososia jest przestrzeganie wytycznych FDA i zachowanie czujności wobec lokalnych zaleceń dotyczących ryb.
